Actueel

Als Kamervoorzitter mag Peter De Roover (62) zich de eerste burger van een land noemen dat ook door de volgende regering niet zal worden gesplitst. Op zijn gezegende leeftijd heeft de Vlaams-nationalistische scherpslijper van weleer geleerd te spelen met de kaarten die op tafel liggen. In de liefde liggen die kaarten schitterend: met zijn verloofde Els van Doesburg is hij in blijde verwachting van zijn tweede kind. 'Ik ga mijn oude sprookjesboeken bovenhalen, ik wil geen woke sprookjes voorlezen.' Raf Liekens / Foto's Jelle Vermeersch

Mocht u menen geen boomknuffelaar te kennen en toch enige band met uw dienaar te onderhouden, dan vrees ik u te moeten melden dat u zich vergist. Ik ben een boomknuffelaar.

Ik heb een boon voor begijnhoven, grootvader Prak ongetwijfeld veel minder. Grootvader Prak was een Groninger en daar in het hoge noorden is de Roomse invloed erg beperkt, dus ook die van katholieke instellingen. Grootvader Prak was bovendien een communist, vertelt kleinzoon Peter, en de rode vaan wordt maar gevoerd waar geen geelwitte wappert.

Niets is wat het lijkt. Nu ja, enige verfijning dringt zich op. Niets is helemaal wat het lijkt. Maar zelfs dat verdient schakering. Veel is niet helemaal wat het lijkt. Of toch eerder: veel is niet helemaal wat het op het eerste gezicht lijkt.

De mijmering van vorige week betreffende een spruit, weliswaar niet zo maar één, lokte meer adhesiebetuigingen uit dan welke eerder uit de reeks. Vermoedelijk resorteerde de bijgevoegde prent van een moeder in spé, weliswaar dé moeder in spe wat mij betreft, positief effect op die stroom van geuite aanhankelijkheden.

Onze westerse landen tellen steeds meer alleenstaanden. Deze ontwikkeling blijft niet zonder gevolgen. Alleenstaanden dragen kosten die koppels vaak kunnen delen, waardoor ze sneller risico lopen op armoede. Bovendien, wanneer ze ondersteuning nodig hebben door ziekte, als ouder of door ouderdom, kunnen ze niet terugvallen op steun in het eigen eenpersoonsgezin en zijn ze meer aangewezen op hulp van de overheid.

De spruit zou naar verluidt van alle groentes de meeste weerzin opwekken bij al wat over smaakpapillen beschikt. Mijn familie - en ik meen voor allen te kunnen spreken - is het daar uitdrukkelijk niet mee eens. In onze sibbe worden spruiten op handen gedragen.

Een gek - hopelijk zijn we het daarover tenminste eens - reed bewust in op een kerstmarkt in Maagdenburg, wat vijf mensen het leven kostte en tweehonderd gewonden eiste. 
Maar over welk soort gek gaat het?

Tik één keer een plaatje of filmpje aan op Instagram behelzende een uitgelaten zot huppelend, uitermate streelbaar lammetje, een verveeld ogende poes waarin we onszelf op een luie ochtend menen te herkennen, een naar menselijke normen - tenslotte de enige die wij hanteren - dommig maar sympathiek reagerend hondje, bij voorkeur op puppyleeftijd, een koppig het omgekeerde van wat verwacht mag worden doende ezel of elk ander dier dat betrapt wordt bij een als humaan gedrag te interpreteren bezigheid en de val klapt toe.

Uiteraard stipte u voorbije zondag het bolletje bij ‘de goei’ aan, want dat doet eenieder bij verkiezingen. Wat zou een mens ook mogen bezielen om een voorkeur te uiten voor ‘de slechten’. Niet één stem weten ‘de slechten’ te vergaren want bij een vrije kiezing mag men vrij kiezen en ‘de slechten’ vormen vanzelfsprekend pas een optie bij opgelegde stemming.